Biblijne przekazy.
W końcowym etapie swojej czterdziestoletniej wędrówki po pustyni Izraelici docierają do wyżyny moabskiej. Była ona zamieszkana przez Moabitów. Według tradycji biblijnej, wywodzili się od Moaba, który urodził się z kazirodczego związku Lota i jego starszej córki. Ponieważ Lot był bratankiem Abrahama, zatem Moabici byli blisko spokrewnieni z Izraelitami. Zanim Moabici pojawili się na Zajordaniu, byli wędrującymi nomadami. W pismach egipskich występują pod nazwą Sutu. Na ziemiach dzisiejszej Jordanii osiedlili się nie później niż w XV wieku p.n.e. Początkowo Izraelici rozłożyli obóz w górach Abarim. Następnie zeszli na równiny moabskie leżące na wschód od Jordanu, przy północnym krańcu Morza Martwego. Tam rozbili ostatni obóz przed przekroczeniem Jordanu. Z góry Nebo Mojżesz patrzył na Kanaan.
Współczesna identyfikacja.
Górę Nebo z reguły identyfikuje się z Dżabal Nibu, mającą przeszło 800 m wysokości i leżącą ok. 17 km na wschód. od ujścia Jordanu do Morza Martwego. Za szczyt Pisga uznaje się Ras as-Siyagha, szczyt znajdujący się nieco na północny zachód od Dżabal Niba i trochę niższy. W pogodny dzień stąd roztacza się wspaniały widok na góry: Hermon, Tabor, Ebal i Garizim, na centralne pasmo górskie, w którym leży Betlejem i Hebron, a także na dolinę Jordanu i Morze Martwe. Miejscowość Nebo jest powszechnie identyfikowane z Khirbet al-Mukhayyat, leżącym ok. 8 km na południowy zachód od Cheszbonu. Odkryto tam ruiny starożytnej twierdzy oraz znaleziono wiele glinianych skorup (datowanych na okres od XII do początków VI w. przed Chrystusem). Inna nazwa tej miejscowości to Siyagha co w języku syryjskim oznacza „granicę” albo „zamkniętą przestrzeń” np. twierdzę lub klasztor. Możliwe, że taka nazwa miała być symbolicznym wskazaniem granicy misji Mojżesza. To był ostatni etap jego życia.
Chrześcijańskie sanktuarium Mojżesza.
Egeria, pątniczka hiszpańska, w 384 roku zanotowała, że na górze Nebo mieszkało wielu świątobliwych mnichów. Na szczycie znajdował się mały kościół a po jego obu stronach były ustawione dwa monumenty ku czci Mojżesza. Sanktuarium przez wieki było świadkiem wielu zawirowań politycznych i militarnych. Szczególnie dotkliwym wydarzeniem było trzęsienie ziemi z roku 551, które całkowicie zniszczyło główny kościół bizantyjski. Mieszkańcy postanowili odbudować świątynię; prace zostały ukończone w 597 roku jak informuje inskrypcja znaleziona w kościele chrzcielnym kiedy biskupem Madaby był Sergiusz. W 608 roku zbudowano również niewielki kościół ku czci Matki Bożej. Trzęsienia zmieni nawiedziły to miejsce jeszcze w 1016 i 1033 roku niszcząc odbudowane budynki klasztorne. Zaangażowanie z jakim lokalna społeczność wykazywała się przy odnawianiu sanktuarium świadczy jaką czcią darzyli miejscowi chrześcijanie Mojżesza.
Współczesne badania archeologiczne.
Podczas prac archeologicznych odnaleziono tu pozostałości trzech arkadowych budynków z IV wieku, które otaczały ołtarz główny. Odkryto również kryptę , która zawierała liczne groby ozdobione mozaikami. Po obu stronach stały dwie kaplice, który służyły podczas nabożeństw pogrzebowych oraz modlitw za zmarłych. Po północnej stronie odkryto fundamenty baptysterium a południowa część była ozdobiona sporych rozmiarów krzyżem. Miejsce chrztu było również ozdobione mozaikami. W pozostałościach kościoła maryjnego znaleziono grecki napis następującej treści: „O Jezusie, nasz Boże, wspaniały stwórco wszystkich rzeczy, praca nad kościołem Matki Boga została zakończona dzięki pozwoleniu świętego biskupa Leontiusa, z pomocą dwóch księży , przełożonych klasztoru Martyriusa i Teodora”.